Hormonalna terapia zastępcza została stworzona po to, by pomóc kobietom lepiej znieść czas menopauzy. Niestety, oprócz dobroczynnego wpływu na samopoczucie może ona mieć również działania niepożądane. Kiedy nie powinno się stosować HTZ?

Jak działa Hormonalna Terapia Zastępcza?

Hormonalna terapia zastępcza polega na uzupełnieniu niedoboru hormonów wytwarzanych przez jajniki, których funkcje w okresie klimakterium stopniowo wygasają.

Stosuje się głównie dwa rodzaje hormonów – estrogeny i gestageny, które są syntetycznymi odpowiednikami progesteronu wytwarzanego w żeńskim układzie płciowym. HTZ poprawia samopoczucie, pamięć i sprawność intelektualną, eliminuje nerwowość i uderzenia gorąca, przywraca dawną jakość życia seksualnego, a także wpływa na lepszy wygląd skóry i włosów.

Dobór preparatu

Każdy preparat musi być indywidualnie dostosowany nie tylko do stanu zdrowia kobiety, ale też do jej oczekiwań. Trzeba dobrać odpowiednią dawkę i sposób przyjmowania. Terapia hormonalna może mieć postać doustnych tabletek, plastrów naklejanych na skórę lub dopochwowych tabletek.

O tym, czy sprawdza się ona w danym przypadku, można się przekonać po około trzech miesiącach jej stosowania. Jeśli nie jest skuteczna lub kobieta źle ją toleruje, lekarz powinien zaproponować inny lek lub inną jego formę. Może on również zlecić przerwanie lub wznowienie terapii w dowolnym momencie.

Przeciwwskazania

Istnieje kilka przeciwwskazań do stosowania HTZ. Są nimi między innymi choroba niedokrwienna serca, ostra niewydolność wątroby i inne jej schorzenia, a także zakrzepica żył głębokich występująca w przeszłości lub obecnie.

Nawet samo podwyższone ryzyko pojawienia się zakrzepicy stwierdzone w wywiadzie lekarskim wyklucza możliwość stosowania hormonalnej terapii zastępczej. Ryzyko to podnosi m.in. palenie papierosów, nadwaga, a także wystąpienie zakrzepicy naczyń krwionośnych wśród członków rodziny, ponieważ skłonność do występowania tego schorzenia jest dziedziczna.

W trakcie terapii hormonalnej kobieta musi pozostawać pod stałą opieka lekarza. Na pierwszą wizytę trzeba zgłosić po kilku tygodniach od rozpoczęcia terapii, potem po trzech i sześciu miesiącach. Dalsze wizyty są wskazane co pół roku.

Ponadto należy regularnie samodzielnie badać piersi, a raz na rok wykonać cytologię, mammografię oraz USG narządów rodnych. Wskazane jest również coroczne oznaczanie prób wątrobowych oraz badania poziomu glukozy, cholesterolu i sprawności układu krzepnięcia.